کتاب ماتریکس الهی

کهن ترین و گرانمایه ترین سنتهای خردمندانه به ما یادآور می شوند که تنها یک زبان برای حرف زدن با ماتریکس وجود دارد، زبانی که نیاز به هیچ کلام و حرکتی ندارد. زبانی آنقدر ساده که همگی می توانیم به راحتی با آن « حرف بزنیم » . زبانی که هر روز در زندگی خود به کار می بریم؛ زبان احساسات بشری. دانش امروزی دریافته که هر بار احساسی را تجربه می کنیم، تغییراتی شیمیایی از جمله در PH و هورمونهایمان ایجاد می شود که بازتاب احساسات ماست. در طی تجربه های « مثبت » مانند عشق، همدردی و بخشش واحساسات « منفی » مانند نفرت، قضاوت کردن و حسادت، ما در هر لحظه از قدرت تثبیت و یا انکار هستی خود برخوردار می شویم. آن احساسی که چنین قدرتی را در بدن اعمال می کند قادر است نیروی خود را تا دنیای کوانتوم در فراسوی جسم نیز گسترش دهد. اگر در نظر بگیریم ماتریکس الهی مانند یک پتوی عظیم است که آغاز و پایانش در قلمرو ناشناخته هاست و همه چیز را می پوشاند، شاید به درک آن کمک کند. این پوشش لایه هایی در عمق های مختلف داشته و همیشه در همه جا هست. جسم ما، زندگی ما و هرآنچه که می شناسیم در میان الیاف آن وجود دارد و روی می دهد. از همان ابتدای به وجود آمدن در رحم مادر تا ازدواج، طلاق، دوستی ها، شغل ها و همه تجربه هایمان را می توان به مثابه « چین » هایی در این پتو دانست. از دیدگاه کوانتومی، همه چیز از اتم های ماده و تیغه های نازک علف گرفته تا کالبدهای ما، این سیاره و فراسوی آن را می توان « بهم خوردگی » هایی در الیاف نرم این پتوی زمان مکان محسوب کرد. شاید تصادفی نباشد که در سنتهای معنوی و ادبی باستان، هستی را همین گونه توصیف کرده اند. برای مثال « وداها » درباره یک « شعور ناب » واحد سخن می گوید که در تمام جهان هستی نشت کرده و آن را در برگیرد. در این سنتها، احساسات، عواطف، عقاید و همه قضاوتهایی که به دنبالشان می آیند همچون به هم خوردگی ها و آشفتگی هایی پدیدار می شوند که در یک بستر نرم و ساکن ایجاد می گردند.