کتاب تاریخ زیبایی شناسی (جلد 2)

جلد دوم از «تاریخ زیبایی‌شناسی»، اثر ولادیسلاف تاتارکیویچ، به زیبایی‌شناسی قرون وسطی می‌پردازد و تفکر زیبایی‌شناختی در دوران بین سقوط امپراتوری روم تا طلوع رنسانس را بررسی می‌کند. تاتارکیویچ با کاوش در نظریه‌های زیبایی، هنر و خلاقیت در این دوره، نشان می‌دهد که چگونه چارچوب‌های مذهبی به‌ویژه مسیحیت، اصول زیبایی‌شناسی این عصر را شکل داده‌اند.
در این جلد، تاتارکیویچ مفاهیم کلیدی‌ای مانند بازتاب زیبایی به‌عنوان نظم الهی و نگاه به هنر به‌عنوان پلی به سوی امر الهی را تحلیل می‌کند. متفکرانی مانند آگوستین، توماس آکویناس و بوناونتور به دلیل مشارکت‌هایشان در زیبایی‌شناسی قرون وسطی مورد بررسی قرار گرفته‌اند. این فیلسوفان معتقد بودند که زیبایی، هماهنگی و تناسب، همگی از نشانه‌های الهی هستند. در زیبایی‌شناسی قرون وسطی، زیبایی تجلی کمال الهی و نظمی است که خداوند آفریده است. فیلسوفانی چون آگوستین، زیبایی را جزئی از نظم طبیعی طراحی‌شده توسط خدا می‌دانستند که راهی برای دستیابی به روشنگری معنوی است. تاتارکیویچ نشان می‌دهد که هنر قرون وسطی، به‌ویژه در کلیساهای گوتیک و نسخه‌های خطی، عمدتا با معانی نمادین و تمثیلی به کار می‌رفت. این هنر نه تنها باید بصری جذاب می‌بود، بلکه مخاطب را به درک عمیق‌تری از اصول الهیاتی هدایت می‌کرد. در اندیشه قرون وسطی، هنر به شدت با اخلاق پیوند خورده بود. آکویناس معتقد بود که زیبایی و خوبی به هم وابسته‌اند و هنر را ابزاری برای تربیت اخلاقی و هدایت به سوی ارزش‌های معنوی می‌دانست. فیلسوفان قرون وسطی، خلاقیت انسان را به عنوان هدیه‌ای الهی می‌دیدند. هنرمند کسی بود که با الهام الهی اثرش را خلق می‌کرد و نقش او کمک به جلال خدا بود.
تاتارکیویچ در «تاریخ زیبایی‌شناسی» تغییر نگرش قرون وسطایی به زیبایی و هنر را به‌خوبی تحلیل کرده است. او نشان می‌دهد که چگونه زیبایی‌شناسی قرون وسطی مبانی کلاسیک را برای همسویی با ارزش‌های مذهبی بازتعریف کرد و مسیر جدیدی را برای هنر و زیبایی‌ در دوره‌های بعدی همچون رنسانس هموار ساخت. این جلد مرجعی ارزشمند برای کسانی است که علاقه‌مند به درک عمیق‌تر زیبایی‌شناسی در دوران قرون وسطی هستند.