باورش سخت است اما نخستین شکست عشقی را در دبستان خوردم! روزی آن خبر تلخ و کمرشکن همه جا پیچید که خانم ازدواج کرده. واویلا! خبر، پتکی سنگین بر سرهای بی مو، گردن های باریک، چشمان وق زده و دل های بی تجربه و عشق ناشناس و دست و پاچلفتی ما بود. خبر، سیلی سنگین و بیدارگر و بیدادگر سرنوشت بر گونه های ترد من بود. سوز زمستان اقلید، از بیرون به درونم وزیدن گرفته بود. در کلاس بودم و در کلاس نبودم. «من در میان جمع و دلم، جای دیگر است.»۴ در دبستان فروتن بودم و نبودم. از دستش دلخور بودم. نه به من خبر داده بود، نه با من مشورت کرده بود، نه به احساسات من توجه کرده بود و نه فهمیده بود که من (و شاید ما) فقط و فقط به خاطر او به مدرسه می آمدیم و حالا او مال یک مرد خوشبخت شده بود که وقتی می آمد جلو در مدرسه تا با خانم به خانه بروند، می خواستم قتل عامش کنم! دیدنی نبود.
خاموش
بهادر باقری
