کتاب واژه نامه حزن های ناشناخته

ما همه پراکنده شده ایم و به دنبال تکه هایی از مرز میان جهان آشنا و جهان ناشناخته می گردیم؛ می کوشیم چیزی استثنایی، چیزی شخصی برای خود بیابیم. اما هنگامی که تمام عکس های پراکنده خود را کنار هم قرار دهید، نتایج اغلب غریب و شگفت انگیز خواهند بود؛ همان نمای نزدیک از چشم، همان قطرات باران بر پنجره، همان سلفی در آینه بغل خودرو.

باید مایه آسودگی خاطر باشد که آنچنان با هم متفاوت نیستیم، که دیدگاه های ما چنین با قاعده در یک راستا قرار گرفته اند. هرچه نباشد، به یادمان می آورد که همه در جهانی واحد زندگی می کنیم. با تمام این ها، شما در اندیشه فرو می روید. چه تعداد از عکس هایتان را می توان به راحتی با هزاران عکس مشابه جایگزین کرد؟ آیا با این احوالات، در ثبت عکس دیگری از ماه یا تاج محل یا برج ایفل ارزشی می ماند؟ آیا عکس ها صرفا نوعی یادگاری هستند تا اثبات کنند شما در جای خاصی حضور داشته اید؟

من و شما و میلیاردها انسان دیگر نشان خود را در این جهانی که به ارث برده ایم، بر جای می گذاریم؛ درست همچون میلیاردها انسانی که پیش از ما اینجا بوده اند. اما اگر درنهایت خود را در وضعی بیابیم که چیزی برای گفتن نداشته باشیم، در وضعی که هیچ چیز بدیعی برای افزودن بر آنچه اکنون هست در دستانمان نباشد و فقط بیهوده در محدوده مرزهایی زیسته باشیم که دیگران مدت ها قبل بر جا گذاشته اند، مثل این خواهد بود که هرگز اینجا نبوده ایم.