کتاب مسیر خارج از نقشه

«سیدی مجید؟ با هول و ولا جواب دادم: «بله... خودم هستم... انا سیدی مجید» از روی اسب خم شد و دستش را بیشتر دراز کرد و به لهجه ای غلیظ، اما فارسی گفت: «پشت سر من سوار شو» چی؟! پشت سر شما روی این اسب؟ به اطراف چشم چرخاندم. کسی آنجا نبود. آن پلیس هم انگار غیبش زده بود. حسابی جاخورده بودم. فرودگاه و اسب؟! آخر آن اسب و آن سوار را با آن شکل و شمایل عجیب، چه جوری به آن محوطه راه داده بودند؟! - عجله کن، تعجیل سیدی! مرد اسب سوار، مغناطیس گیرایی داشت که خیلی زود من را بی اختیار به سمت خود کشاند. جلو رفتم و خیره خیره نگاهش کردم. مهربان می خندید؛ اما خسته به نظر می آمد. به خاطر گرمای بیابان هوا خیس عرق بودم. بی حال گفتم:«به گمانم شما فارسی متوجه می شوید! من مهمان آقایی به اسم کرار هستم. بچۀ محلۀ هندیه نجف است. با هم قرار داشتیم که ...» - دستت را به من بده و پشت سرم سوار شو. دوستانم به کرار خبر می دهند»