کتاب درباره نظام دانش

به گفته ابراهیم توفیق در میان منتقدین توافقی عام بر سر این وجود دارد که علوم اجتماعی ما کپی ناقصی است از «اصلی» که جهانی و جهان‌شمول فهمیده می‌شود، «اصلی» که همچون آئینه‌ای «آینده» گریزناپذیر را به تصویر می‌کشد، و ما در مقایسه خود با آن به تشخیص آسیب‌شناسانه «نواقص» خود می‌رسیم. ما «هنوز» در وضعیت تاسیس و حتی پیشاتاسیس قرار داریم. دخالت‌گری و تعیین تکلیف‌های حوزه سیاست برای حوزه علم، بوروکراتیسم حاکم بر آکادمی، عدم شکل‌گیری اجتماعات و پارادایم‌های علمی، فقدان مکاتب‌ فکری و برنامه‌های پژوهشی، درجا زدن در معرفت‌شناسی دوران سنت و چیرگی رئالیسم خام و… همگی نشانه‌های این عدم تاسیس هستند. به این ترتیب در اینجا نیز ما با همان گفتمان گذار و مکانیسم تعلیق روبه‌رو هستیم، علوم اجتماعی خود را همان‌گونه می‌خواند که جامعه مورد بررسی‌اش را گویا در مورد هر دو چیزی بیش از این نمی‌توان گفت که در حال گذارند.