کتاب برگ ریزان

عمه ی بزرگم در سه سالگی قاطعانه با پاره کردن نوارهایی که برای کوچک نگه داشتن پاهایش به طور سنتی به آن بسته شده بود، اعتراض خود را اعلام کرد. او در ۱۸۸۶ هنگام سلطنت سلسله ی « چینگ » ( ۱۶) در شهر بندری شانگهای به دنیا آمد، زمانی که کشور چین تحت فرمانروایی امپراتور خردسال، کونگ سو ( ۱۷) - که در شهر ممنوعه در شمال کشور زندگی می کرد - قرار داشت. او هشت سال از پدربزرگم، که اسمش یه یه ( ۱۸) بود، کوچک تر بود و در آن زمان که کوچک ترین عضو و فرزند عزیزدردانه و لوس و ننر خانواده محسوب می شد، عاقبت با لجبازی و نخوردن غذا و ننوشیدن مایعات، حرف خود را به کرسی نشاند و به قول خودش پاهایش را از بند رها کرد. شهر شانگهای در اواخر قرن نوزدهم به هیچ یک از شهرهای دیگر کشور چین شباهت نداشت و یکی از پنج بندر کشور چین بود که براساس معاهدات منعقدشده با کشور بریتانیا پس از آغاز اولین جنگ افیونی در ۱۹۴۲ به روی انگلیسی ها باز شده بود و به تدریج چنان رشد و توسعه ای یافت که به یک قدرت عظیم ارتباطی میان چین و سایر نقاط دنیا تبدیل شد و به دلیل موقعیت خاص جغرافیایی اش که در طول هفده مایلی در کناره ی رودخانه ی بزرگ یانگ تسه ( ۱۹) بنا شده بود و به لحاظ نظامی و استراتژیک از اهمیت بسیاری برخوردار بود، از طریق قایق به راحتی با شهرستان های داخل کشور ارتباط داشت و از طرف دیگر از سمت شرق نیز با اقیانوس آرام فقط پنجاه مایل فاصله داشت.

بعضی از عمارت های مجلل و اعیانی، که قبلا محل سکونت نمایندگان سیاسی دولت ها بوده و از مکان های پرجاذبه ی تجاری محسوب می شدند، اکنون نیز دارای نشانه هایی از جلال و شکوه معماری عصر ادوارد هفتم را دارند و مانند خانه های اعیانی کنار رودخانه ی تایمز ( ۲۰) و منطقه ی هنلی ( ۲۱) انگستان هستند و از زیبایی های شگفت انگیز و شیوه ی گل کاری های قشنگ باغچه هایی که پیرامون ویلاهای دره ی لوار ( ۲۲) در کشور فرانسه دیده می شوند، برخوردارند. به طور کلی اعطای امتیازات به بیگانگان در زمینه های مختلف بدین معنا بود که خارجیان در کشور چین از حق مصونیت در کشور میزبان ( کاپیتولاسیون ) برخوردار بودند و کلیه ی شهروندان، اعم از چینی یا بیگانه، مجبور به اطاعت از قوانین کشور چین نبودند و بیگانگان حق تاسیس ادارات، شهرداری، نیروی پلیس و پایگاه های نظامی را داشتند. حق بهره برداری از چنین امتیازات ویژه ای باعث شده بود که شهرک هایی مستقل در داخل یک شهر ایجاد شوند و جزایر کوچکی، که در قلمرو کشور چین بود و در کنار سواحل آن قرار داشتند، تحت استعمار بیگانگان درآیند. در آن هنگام چین دارای قانون اساسی مدونی نبود و حکمرانان ایالتی در مقام مجریان قانون از سوی امپراتور منصوب می شدند و شهروندان چینی نیز به طور سنتی به این صاحب منصبان ارشد به صورت خدایانی کوچک نگاه می کردند و اوامرشان را اطاعت می کردند. تقریبا برای مدت صد سال بین سال های ۱۸۴۲ تا ۱۹۴۱ بیگانگان در سراسر کشور چین افراد برتری محسوب می شدند و خواسته هایشان حتی از دستورات حکمرانان داخلی تاثیرگذارتر بود و اشغالگران غربی و سفیدپوست بیش از حد مورد احترام و تکریم بودند و اکثر شهروندان چینی نسبت به آنان احساس ترسی آمیخته با احترام داشتند.