کتاب ایرانیان فرزندان خود را چه می نامند

بعضی از نام ها از آغاز دست نخورده باقی میمانند مانند هم پیشینه و چگونگی نام گزاری روی فرزندان جالب توجه است و هم ریشه نام ‎ها. بعضی از نام ها از آغاز دست نخورده باقی می مانند مانند شیرین، پروین،فرهاد و بعضی نام ها در طول زمان دچار تطور و تحول می شوند مثل اورمزد که تبدیل شد به هرمزد و سپس هرمز. نام های خانوادگی یا نام فامیلی پدیده ای نسبتا جدید در جهان است که در ایران گاه جنبه صفت نسبی دارد: تهرانی،شیرازی، اصفهانی، کاشانی و یا منسوب به قوم یا قبیله یا شاخه هایی از یک قوم هستند: بختیاری، قشقایی و یا نام خود قبیله را دارند: افشار، چهارلنگ، هفت لنگ و…
عمر و سابقه نام خانوادگی در ایران دشوار به صد سال برسد و در گذشته برای مشخص و متمایز کردن دو نفر که اسم واحدی داشتند معمولا خصوصیات صوری و فردی وی را ذکر می کردند: رضا خال دار، غلام آبله رو و… و برخی را به یاری شغلشان مشخص می کردند: داوود حمامی، رضا قصاب، شاطر عباس و… اما کتاب حاضر درباره نام های خانوادگی نیست و نام های نخست ایرانیان را آورده است. نام هایی که در حوزه فرهنگ ایران شکل گرفته و بر فرزندان نهاده می شود. این حوزه فرهنگی به مراتب وسیع تر از حوزه جغرافیایی فعلی ایران است. سودابه مبشر که تهیه و تدوین نام های ایرانی را برعهده داشته، در مقدمه مبسوط خود بر کتاب، ریشه های نام گزاری های ایرانیان را بر اساس طبقات اجتماعی، اقوام و قبایل، پایگاه های فرهنگی والدین، موسیقی نام ها و… بررسی کرده و سپس مطابق حروف الفبا نام های رایج در ایران را از دیرباز تا امروز مشتمل بر نام های اسطوره ای، اوستایی، شاهنامه ای، اسلامی و قومیت ها با تفکیک نام پسران و دختران آورده است. از دیگر ویژگی های کتاب درج تلفظ اسامی با حروف لاتین و نیز ذکر معنا و مفهوم هر نام است. نویسنده همچنین آخرین مصوبات قانون ثبت احوال کشور را در این باره توضیح داده است.