کتاب فتح خون

راوی: حسین دیگر هیچ نداشت که فدا کند، جز جان که میان او و ادای امانت ازلی فاصله بود... و این جا سدره المنتهی است. نه... که او سدره المنتهی را آن گاه پشت سر نهاده بود که از مکه پای در طریق کربلا نهاد... و جبرائیل تنها تا سدره المنتهی هم سفر معراج انسان است. او آن گاه که اراده کرد تا از مکه خارج شود گفته بود: من کان فینا باذلا مهجته و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا، فاننی راحل ان شاءالله تعالی. سدره المنتهی مرزدار قلمرو فرشتگان عقل است، عقل بی اختیار. اما قلمرو آل کسا، ساحت امانت داری و اختیار است و جبرائیل را آن جا بار نمی دهند که هیچ، بال می سوزانند. آن جا ساحت انی اعلم ما لاتعلمون است، آن جا ساحت علم لدنی است، رازداری خزاین آسمان ها و زمین؛ آن جا سبحات فنای فی الله است و بقای بالله، و مرد این میدان کسی است که با اختیار، از اختیار خویش درگذرد و طفل اراده اش را در استان ارادت قربانی کند... و چون این چنین کرد، درمی یابد که غیر او را در عالم اختیار و اراده ای نیست و هرچه هست اوست. فرشتگان عقل به تماشاگه راز آمده اند و مبهوت از تجلیات علم لدنی انسان، به سجده افتاده اند تا آسمان ها و زمین، کران تا کران، به تسخیر انسان کامل درآید و رشته اختیار دهر به او سپرده شود؛ اما انسان تا کامل نشود، درنخواهد یافت که دهر، بر همین شیوه که می چرخد، احسن است. چشم عقل خطابین است که می پرسد: اتجعل فیها من یفسد فیها و یسفک الدماء... اما چشم دل خطاپوش است. نه آن که خطایی باشد و او نبیند... نه! می بیند که خطایی نیست و هرچه هست وجهی است که بی حجاب، حق را می نماید. هیچ پرسیده ای که عالم شهادت بر چه شهادت می دهد که نامی این چنین بر او نهاده اند؟