پس از انتخابات هفتمین دورة ریاست جمهوری در ایران در سال 1376 و پیروزی کاندیدای مورد حمایت جریان های موسوم به جناح چپ در انتخابات مذکور، حزب مشارکت به مثابه یک حزب دولتی شکل گرفت که در واقع پایگاه حاکمان پیروز انتخابات و یا حزب حاکم تلقی می شدند. مبانی فکری و رفتار سیاسی موسسان این حزب را می توان در تاکید بیش از حد بر جمهوریت نظام و بی اعتمادی یا ممانعت شدید با اسلامیت تصریح شده در قانون اساسی خلاصه کرد که این مخالفت و بی اعتنایی از راه مخالفت با نهادهایی صورت می گرفت که سمبل بعد اسلامیت نظام جمهوری اسلامی بودند. به همین دلیل اقدامات افراد مهم حزب مذکور به شدت از طرف مخالفان سرسخت خارجی جمهوری اسلامی مورد حمایت قرار می گرفت. در این اثر، نویسنده، با استناد به آثار برجای مانده از مهم ترین اعضای حزب مذکور، عملکرد آن را تحلیل می کند.
کتاب 8 سال بحران آفرینی اصلاح طلبان
مرکز اسناد انقلاب