«انتخابات سال ۱۳۹۲ و پیروزی روحانی در آن سبب تغییر و تحولات بسیار در امور کشور به خصوص برنامهٔ هسته ای ایران شد. در زمان دولت روحانی توافق هسته ای ایران با گروه ۱+۵ در ۲۳ تیر ۱۳۹۴ (۱۴ جولای ۲۰۱۵) مهم ترین اتفاقی بود که روی داد. دولت یازدهم سعی کرد با نوعی دیپلماسی و رایزنی با غرب مسئلهٔ هسته ای، که مدت ها مورد مناقشهٔ بین ایران و غرب بود را به نوعی حل نماید. تصمیم برای مذاکره با غرب بعد از درخواست آمریکایی ها در دو سال آخر دولت نهم در دوران ریاست جمهوری احمدی نژاد گرفته شد. در انتخابات سال ۱۳۹۲ رویکرد افکار عمومی و بسیاری مسئولان به موضوع هسته ای برخلاف انتخابات سال ۱۳۸۴ بود. در این دوره افکار عمومی خواستار راهی بود که در آن تحریم ها و مشکلات اقتصادی و معیشتی حل گردد، بنابراین فضای آن دوران مبنی بر موافقان مذاکره یا مخالفان مذاکره نیز قابل تأمل می باشد. هدف دولت روحانی از مذاکرات این بود که هم فعالیت های هسته ای ادامه پیدا کند و هم چرخ زندگی و معیشتی مردم بچرخد، چرا که روحانی و همراهانشان در ایام انتخابات حل تمام مشکلات اقتصادی و سیاست خارجی و حتی محیط زیستی و... را در مذاکرات و حل پروندهٔ هسته ای می دیدند. بنابراین حمایت افکار عمومی از دیپلماسی هسته ای مشروط به این بوده که ادامهٔ فعالیت هسته ای وضعیت مردم را بدتر نکند و توافق منجر به بهبودی وضعیت اقتصادی و معیشتی مردم گردد. با شروع توافق هسته ای تحلیل های موافقان مذاکره یا مخالفان مذاکره، فضای بسیار سنگینی را ایجاد کرده بود، چرا که قضیهٔ توافق نقش بسیار تعیین کننده ای در آیندهٔ مردم، کشور و منافع ملی داشت. آن هم در شرایطی که ایران هیچ تجربهٔ مثبتی از مذاکرات در گذشته با طرف های غربی و... نداشته و بدعهدی زیادی از جانب آنها نسبت به حقوق مسلم خود دیده بود.
مرکز اسناد انقلاب