خواجه نظام‌الدین عبید زاکانی قزوینی، از شاعران و نویسندگان متفکر و منتقد بزرگ ایران در سدهٔ هشتم هجری است که در زاکان قزوین متولد شده است.
در میان آثار عبید، که غالبا کوچک و رساله‌وار هستند، از یک سوی؛ و در میان نوشته‌های اخلاقی تاریخ ایران اسلامی از سوی دیگر، رسالهٔ اخلاق‌الاشراف، دقیق‌ترین و واقع‌بینانه‌ترین نوشته‌ای است که در تجزیه و تحلیل اخلاق فردی و سیاست اجتماعی ایران و کشورهای اسلامی در سدهٔ هشتم و حتی در همهٔ طول تاریخ درازآهنگ ایران نوشته شده است.
اخلاق‌الاشراف رساله‌ای است به نثر که در سال 740 ه.ق نوشته شده است. گاهی به مناسبت، عبید، اشعار خود یا دیگران را نیز در ضمن بیان مطالب می‌آورد.
در این رساله، عبید اخلاق اشراف زمان خود را بررسی کرده و گذشته از این که تسلط عمیق خود را در مباحث دینی، فلسفی، اخلاقی و سیاسی ثابت کرده، شیوهٔ طنزآمیز بدیعی بکار برده است که خواننده در آغاز می‌پندارد عبید با رفتار و گفتار و کردار بزرگان زمانهٔ خویش موافق و دمساز است، اما وقتی دقیق می‌شود و در مطالعهٔ رساله پیش می‌رود به طنز عمیق و انتقاد کوبنده‌ای که عبید در هر یک از سطور رساله خویش درج کرده، آگاه می‌گردد.
این کتاب در هفت باب نگارش شده است. باب اول در حکمت، باب دوم در شجاعت، باب سوم در عفت، باب چهارم در عدالت، باب پنجم در سخاوت، باب ششم در حلم و باب هفتم در حیاء، وفا، صدق، رحمت و شفقت.
کتاب اخلاق الاشراف
اساطیر
عبید زاکانی
