کتاب در باغ، پرستوها

چشمم به آسمان خیره می شد و مشتاقانه دنبال ردی از پرنده ها می گشت، حتی اگر آن ها بر فراز آسمان پرواز می کردند و فقط لکه هایی کوچک در آبی آسمان بودند. و وقتی سرم را بلند می کردم و چشمم به آن ها می افتاد که آزادانه پرواز می کنند در قلبم حسی بیدار می شد که مدت ها بود آن را از یاد برده بودم: حس شعف، و این دردآورترین حسی بود که در همه ی عمرم تجربه کرده بودم، چون باعث می شد یاد آن چیزهایی بیفتم که دیگر نداشتم. اما حالا دیگر در زندان دو مهمان داشتم: یکی تو در آن لحظه های پنهانی و دیگری پرستوها.