پسر آن بالا روی بام بود. پیراهن جین به تن داشت و یقه اش تا دکمه دوم و سوم باز بود.
همان اول که نگاهش کردم و نگاهم کرد, در دلم گنجشگی شروع به بال و پر زدن کرد. صدای قلبم را می شنیدم. انگار روی تابی نشسته بالا رفته بودم و یکباره فرود می آمدم. اطرافیان حرف میزنند. دستم را می کشیدند و من نگاهشان می کردم.
لب هایشان تکان می خورد, اما من نمیفهمیدم چه می گویند. فقط آن گره خوردن نگاه توی سرم می رفت و می آمد. دلم خواست شاه محمد که بغل دست پسر ایستاده بود باز حرف بزند و به بهانه او دوباره نگاهش کنم.
اقباله آمد بیرون. شاه محمد را بالای پشت بام دید و گفت سلام میرزا, خوویی؟ چشت روشن برارت اما...
اسمش میرزا بود. میرزا یعنی مرد بزرگ. یعنی حس جدیدی که تجربه نکرده بودم. چیزی شبیه قورت دادن یک تکه یخ.
سوره مهر
مونا اسکندری
