کتاب جستارهایی درباره اخلاق، معنا و محبت

موضوعات زیادی با اهمیت اخلاقی چشمگیر وجود دارند که در قلمرو واجب اخلاقی قرار نمی گیرند: آیا فرد باید از اضافه حقوقی که برای کریسمس می گیرد برای تأمین هزینه ی مسافرت استفاده کند یا باید آن را در راه کاهش آلام قحطی زده ها خرج کند تا غذای سه ماه خانواده ای نیازمند تأمین شود؟ آیا فرد باید چهار ساعت از هفته ی کاری شلوغش را به ورزش در باشگاه اختصاص دهد یا این چهار روز را به عنوان داوطلب ایفای نقش خواهر بزرگ تر به نوجوانان مناطق فقیرنشین شهر اختصاص دهد؟ موضوعات زیادی در قلمرو واجب قرار نمی گیرند اما در فهرست دغدغه های جزئی جای دارند. استفاده از لوازم تحریر محل کار برای مصارف شخصی یا دزدیدن یک بسته آدامس از سوپرمارکت در شرایط عادی غلط است اما این مسائل ناچیزند. فرد ممکن است پاسخ دهد که موارد اول مصداق واجب اخلاقی نیستند زیرا دلایل اخلاقی برای کمک به قحطی زدگان یا ایفای نقش خواهر بزرگ تر قابل ملاحظه اند اما قطعی نیستند. هر چه باشد، توانایی مسافرت رفتن یا حفظ برنامه ی منظم ورزش شاید برای فرد بسیار مهم باشد و بنابراین نتیجه ی ترازوی دلایل در این موارد روشن نیست. اما تشخیص کفه ی سنگین تر ترازوی دلایل بر چه مبنایی امکان پذیر خواهد بود؟ چه چیزی مشخص خواهد کرد که یک دلیل اخلاقی قوی صرفا یک دلیل قوی نیست بلکه قطعی است؟ به نظر می رسد پاسخ این سوال ها حداقل تا حدودی به انتظار یا مطالبه ی جامعه بستگی داشته باشد.