از خویشتن مردن، به معنی ترک حیات نیست بلکه به معنی رها کردن امیال و هواهای نفس است. عطار می فرماید: اگر در این جهان از خویش مردی، هم اینجا حلقه در بهشت را به دست آورده ای و خطاب به انسان می گوید: “وقتی از خویش مردی، زنده جاوید شدی”. و می گوید: “چرا وقتی به خواب رفتی از همه محسوسات خویش بازماندی و از اسرار بر کنار؟ خواب نوعی دور شدن از خویش است. حال اگر در بیداری بتوانی از خود دور شوی؛ چون به خواب رفتی در بی خودی، نور خواهی شد و دلت بیداری خواهد یافت”.