پل ریکور (به فرانسوی: Paul Ricœur) (زادهٔ ۲۷ فوریه ۱۹۱۳-درگذشتهٔ ۲۰ مه ۲۰۰۵) فیلسوف و ادیب برجستهٔ فرانسوی است که با ترکیب شرح‌های پدیدارشناختی با تفاسیر هرمنوتیک شناخته شده‌است. وی یکی از مهمترین نظریه پردازان هرمنوتیک ادبی محسوب می‌شود. ریکور پس از درگذشت امانوئل لویناس و ولادیمیر یانکلوویچ از برجسته‌ترین فیلسوفان فرانسه محسوب می‌شد. پدر پل ریکور در جنگ جهانی اول کشته شد و مادرش نیز در کودکی او درگذشت و پل کوچک توسط پدربزرگ و مادربزرگ خود بزرگ شد. پل ریکور در دانشگاه سوربن فرانسه درس خواند و دارای یک مدرک دکترا در رشته فلسفه و یک مدرک دکترا در ادبیات بود. ماهیت زبان و معنا، کنش، عنصر ذهنی، متن، گزارش، تأثیر حضور دیگری مسایل مرکزی در مباحث فلسفی، زبانشناسی، نظریه ادبی و علوم انسانی بوده‌اند و پل ریکور در آنها صاحب نظر. نخستین کارش را با عنوان گابریل مارسل و کارل یاسپرس در سال ۱۹۴۸ منتشر کرد. وی همواره زیر نفوذ عقاید استادش مارسل دربارهٔ هستی‌شناسی انضمامی و مفاهیم هدف، آزادی و امید باقی‌ماند. در سالهای جنگ ریکور بازداشت و به آلمان منتقل شد و در زندان کتاب ایده‌های راهگشا برای گونه‌ای از پدیدار شناسی ادموند هوسرل را به زبان فرانسوی ترجمه کرد. انتشار کتاب فلسفه اراده در حکم آغاز فلسفهٔ ریکور و از جمله مهمترین آثار وی است. مجلد نخست آن را در سال ۱۹۴۹ با عنوان ارادی و غیرارادی منتشر نمود و مجلد بعدی با عنوان هدفمندی و توان شامل دو بخش انسان خطا کار و سویهٔ شر منتشر گردید. تاریخ و حقیقت که مجموعه‌ای از رساله‌های وی در بارهٔ مفهوم تاریخ در هرمنوتیک است در سال ۱۹۵۵ منتشر شد. درباره تاویل، بحثی درباره فروید، اختلاف تأویل‌ها، استعارهٔ زنده و از متن تا کنش مهمترین آثار ریکور در زمینهٔ هرمنوتیک هستند. خویشتن همچون دیگری، که مهمترین کار فلسفی ریکور است.
