ارسلان پوریا زادهٔ ۱۲ اردیبهشت ۱۳۰۸ در سلماس و درگذشتهٔ ۱۵ خرداد ۱۳۷۳ در تنکابن، فیلسوف، تاریخ‌نگار، ادب‌دان، نمایشنامه‌نویس و سرایندهٔ ایرانی است.او دبستان و دبیرستان را در خاش و تهران گذراند. او از رهبران حزب توده بود که در نیمهٔ دههٔ ۳۰، پس از آزادی از زندان، از توده‌ایها برید و پای در میدان فرهنگ و ادب نهاد. وی در آغاز دههٔ ۴۰ در رشتهٔ «زبان و ادبیات فارسی» دانشگاه تهران پذیرفته شد و از آموزشهایِ استادانی چون ابراهیم پورداوود، بدیع‌الزمان فروزانفر، محمد مقدم و… بهره برد. لیک در آستانهٔ دانش‌آموختگی، در درگیریهایِ دانشگاه، دستگیر و پنج ماه زندانی و پس‌ازآن از دانشگاه بیرون رانده شد. در سال ۱۳۶۱ از تهران به تنکابن رفت و با کشاورزی و نقشه‌برداری برای راهسازی زندگی‌اش را گذراند تا سرانجام در خرداد ۱۳۷۳ بر اثر سکتهٔ قلبی درگذشت.[
