تقی دانش (1326 -1250 ش)، خطاط:، منشى و شاعر، متخلص به دانش. ملقب به ضیاء لشكر و مستشار اعظم. معروف به بلور. در تفرش به دنیا آمد. از كودكى نزد ملا عبدالحمد یزدى و میرزا على محمد به تحصیل زبان عربى و ادبیات فارسى پرداخت و تعلیم خط گرفت. در یازده سالگى قصیدهاى در هفتاد بیت به رشتهى نظم كشید كه سبب شهرتش شد. از آن پس به دبیرى میرزا یوسف خان مستوفى الممالك منصوب شد، آنگاه سالها در همین سمت در شهرهاى مختلف، در دستگاه ظلالسلطان و ناصرالملك و میرزا علىاصغر خان اتابك به خدمت اشتغال ورزید. در سال 1315 ق «تذكرهى صدر اعظمى» را در شرح شاعران معاصر اتابك نگاشت و در سال 1319 ق فكاهیات خود را به نام «دیوان حكیم سورى» به چاپ رسانید. در سال 1327 ق به شیراز رفت و چندى ریاست عدلیه و دفتر ایالتى آن شهر را به عهده داشت. تقى خان در نوشتن اقسام خط توانا بود و نمونههایى كه از خط او به جا مانده، بیانگر استادى وى است. وى مدعى بود كه قانون اساسى ایران را به دستور مظفرالدین شاه یك شب تا صبح نگاشته است. دانش در تهران درگذشت. او در مجموع بیست و دو جلد كتاب نگاشته كه همهى آنها به خط اوست و این آثار غیر از «تذكرهى نون والقلم»- كه در شرح حال خطاطان ایران است- همگى منظوماند و صد هزار بیت شعر را شامل مىشود. مهمترین آنها عبارتاند از: «دیوان» اشعار، مشتمل بر غزلیات، قصاید، قطعات، رباعیات و پهلویات؛ «نوشین روان»؛ «مثنوى اكسیر اعظم»؛ «فردوس برین» و چند اثر دیگر.
