دکتر محمود ایروانی در مهر ماه ۱۳۱۷ در مشهد مقدس دیـده بـه جهـان گشـود. پـدرش زمانی که محمود ۴سال بیشتر نداشت دار فانی را وداع گفت و او ناچار به نیشابور که شهر مادري وي بود نقل مکان کرد. از همان دوران بود که روزگار روي سخت و پر مشـقتش را بـه او نشـان داد. وي در خانه پدر بزرگ روزگار می گذراند. او در سال ۱۳۳۵ موفق به اخذ دیپلم دانشسـراي مقدماتی در نیشابور شد. او شغل شریف معلمی را که برایش زاده شـده بـود انتخـاب کـرد و در روستاهاي نیشابور شروع به تدریس کرد. پس از پایان دورة پنج سـاله تعهـد آموزگـاري و اخـذ دیپلم ادبی در سال ۱۳۴۱ به آموزش و پرورش تهران منتقل شد. پس از اخذ مدرك لیسانس از دانشگاه تهران در سال ۱۳۴۸ هدف بعدي خود را ادامه تحصیل در مهد علوم انسانی دنیا یعنی دانشگاه سوربن پاریس قرارداد و با مشورت اسـاتید قـدیمی و بـا استفاده از مرخصی بدون حقوق از آموزش و پرورش به عنوان اولین گروه دانشـجویی در رشـتۀ روانشناسی تجربی عازم دانشگاه سوربن پاریس (پنجم و هفتم) گردید. او پس از اخذ مدرك دکتري از دانشگاه سوربن و نامه نگاري به دانشگاه هاي مختلف از جملـه تهران و مشهد سرانجام به عنوان استاد حقالتدریس در دانشگاه تهران اقدام به تأسیس و راه اندازي آزمایشگاه دانشگاه مطابق با علم روز زمان در سال ۱۳۵۳ نمود. مدتی بعد با همکاري و مساعدت اساتید وقت به عضویت رسمی هیئت علمی دانشگاه تهران در آمد. در زمان انقلاب فرهنگی و تعطیلی دانشگاهها فعالیت چشمگیري را در زمینه وحدت حوزه و دانشگاه با جمعی از همکارانش تحت نظر استاد آیت الله مصباح یزدي پیگیري کرد و در شـوراي عالی انقلاب فرهنگی در دفاع از روانشناسی و تدوین چهارچوب درسی جدیـد اقـدامات قابـل توجهی را به اجرا گذارد. وي در تمام دوران معلمی خویش علم روانشناسی را از منظر تحقیق و آزمایش به دانشجویانش معرفی نمود. او مردي متواضع، با اخلاص و صبور بود. در کـلاس درس او بـه نقـل از جمیـع شـاگردانش عشقی والاتر از مطلب درس جاري بود که همگان را بر حسب اشتیاق و نـه از روي وظیفـه بـه کلاس درس میکشاند. او احترام فوق العاده اي براي واژة معلم قائل بود و هـیچگـاه لقبـی را جـز معلم براي خود انتخاب نکرد. به وصیت دکتر محمود ایروانی پیکر ایشان پس از تشیع باشکوه در دانشگاه تهران به نیشابور منتقل شد و در آرامگاه فضل ابن شاذان در کنار مادرش که همیشـه او را میستود آرام گرفت.
