ظهیرالدین ابوالحسن علی بن ابی القاسم زید بیهقی (میلادی ۱۰۹۷-۱۱۶۹) مشهور به ابن فُندُق مورخ و ادیب قرن پنجم هجری قمری است. اثر مهم او تاریخ بیهق حاوی اطلاعات ارزشمندی در مورد خراسان در عهد غزنوی و سلجوقی است که در زمان سلطان سنجر سلجوقی نوشته است. وی در ۱۹ شعبان ۴۹۰ ه.ق در شِشتَمَد از توابع ولایت بیهق دیده به جهان گشود. محمد مشکور میگوید بیهقی در ۲۷شعبان ۴۹۳ ه متولد و در روز قتل فخرالملک (عاشورای سال ۵۰۰) شش سال و چهار ماه و سیزده روز داشته‌است. جد بزرگش، فندق بن ایوب پس از آنکه از سوی محمود غزنوی به منصب قضا در نیشابور گمارده شد به این شهر مهاجرت کرد امّا اندکی بعد از این شغل کناره گرفته و در ناحیه بیهق سکنی گزید. در مورد پدرش زید (۵۱۷–۴۴۷ ق) اطلاعات چندانی در دست نیست جز آنکه خود بیهقی بیان می‌کند. به گفته بیهقی سالیان درازی (بیست و اند سال) در بخارا سکنا داشته‌است و در این مدت ضمن معاشرت با علمای شهر از انواع علوم اطلاع کسب کرده‌است. وی در زادگاه خود ادبیات عربی را فرا گرفت و در ۵۱۴ ق در نیشابور از حضور ابوجعفر بیهقی و احمد بن محمد میدانی بهره برد. بعد از مرگ پدر در ۵۱۷ ق به مرو رفت و فقه را از ابوسعد یحیی بن عبدالملک صاحدی آموخت و پس از ازدواج در مرو در ۵۲۱ ق به نیشابور و پس از آن به بیهق بازگشت و از سوی شهاب الدین محمد بن مسعود حاکم وقت به مقام قضای بیهق رسید ولی اندکی بعد این شغل را کنار گذاشته و به مسافرتهایی دست زد و سپس به بیهق بازگشت تا در آنجا درگذشت. وفات وی را فصیح خوافی در مجمل فصیحی در سال ۵۴۸ ق ذکر کرده‌است. بیهقی در حکمت و علوم جدلی دست داشت و فردی تیزبین و دقیق بود او از ریاضی‌دان‌های به نام عصر خود به حساب می‌آمد. وی شاعر نیز بود و قطعاتی از شعر او را یاقوت در معجم الادباءِ آورده‌است. وی هم عصر عمر خیام بود و در جلسات او نیز حضور داشته‌است.
