محمد بن اسحاق بخارایی مشهور و متخلص به شوکت شاعر فارسی‌زبان ایرانی در سدهٔ یازدهم هجری/هفدهم میلادی بود. محمد بن اسحاق بخارایی در سالی نامعلوم در بخارا زاده شد (به گمان سیروش شمیسا حدود ۱۰۵۳ق/۱۶۴۳م). پدرش صرافی بود که در جوانی شوکت درگذشته و او مدتی شغل پدر را ادامه داد و پس از آن به سیاحت در ایران و عثمانی پرداخت. بخارایی در هرات مورد توجه میرزا اسعدالدین محمد راقم واقع گردید و مدتی نزد او بود، در اواخر عمر به اصفهان آمد و در محوطهٔ مقبرهٔ علی بن سهیل اصفهانی در حومهٔ شهر، منزلی گزید و به ریاضت مشغول شد. با اینکه همواه به گوشه‌نشینی و شوریدگی به سر می‌برد، اما شعرا و فضلای عصر برای وی احترام زیادی قائل بودند. محمدعلی حزین لاهیجی از معاصران او در تذکرهٔ خود نوشته که در کودکی‌اش او را روزی همراه پدرش دیده‌است. شعر شوکت نزد ادیبان عثمانی و هرات مشهور بوده‌است.
