غلامحسین یوسفی (۲ بهمن ۱۳۰۶، مشهد - ۱۴ آذر ۱۳۶۹، تهران)، ادیب، نویسنده، مترجم، مصحح متون، و استاد برجستهٔ ادبیات فارسی بود. غلامحسين يوسفی در بهمن ماه سال ۱۳۰۶ تاریخ خورشيدی در مشهد دیده به جهان گشود. با گذراندن دوران تحصیلات ابتدايی و متوسطه در سال ۱۳۲۵ برای ادامه تحصیل در دوره لیسانس زبان و ادبيات فارسی از مشهد به تهران رفت. وی پس از فراغت از تحصیل در دوره‌ی دکترا در سال ۱۳۲۹ مشغول تدريس در دبیرستان‌های مشهد شد و همزمان دوره لیسانس حقوق قضايی و سياسی دانشکده حقوق دانشگاه تهران را هم اخذ کرد. وی همزمان با تأسیس دانشکده ادبيات در دانشگاه فردوسی مشهد در سال ۱۳۳۴ مدرس دروس تاريخ ادبيات این دانشکده شد. وی همچنین مدیر تربیت معلم خراسان بود. تا سال ۱۳۵۸ کماکان به تدریس در دوره‌های لیسانس تا دکتری دانشگاه فردوسی ادامه داد تا اینکه در همان سال بازنشسته شد. از فعالیت‌های تخصصی دکتر یوسفی تصحیح متون کهن بود که در این راه گام‌های موثری در ادبیات ایران برداشته است. وی همچنین با هدف تحقیق و پژوهش سفرهایی به فرانسه و انگلستان و آمریکا نیز انجام داد. دکتر یوسفی پس از برجای گذاردن آثاری درخور در سال ۱۳۶۹ و در سن ۶۳ سالگی دار فانی را وداع گفت و در کنار مرقد علی ابن موسی الرضا آرام گرفت.
