از آنجایی که زندگی اغلب پیچیده‌تر از آن است که شما انتظارش را دارید، حتی ممکن است یک عشق سوزان نیز به دلایل پیش‌پاافتاده‌ای از بین برود. این موضوع به‌جای آنکه گواه شکست شما باشد، نشان‌گر خاصیت حیات و سرزندگی شماست.
اندوه هم مثل عزاداری یک واکنش طبیعی و متناسب است؛ اما در عین حال نشانه‌ای از تولد دوباره و احیا نیز هست و شما را به وجود متعالی‌ترتان پیوند می‌دهد.
غوطه‌ورشدن در پرتگاه بی‌انتهای تردید، تنها یک خودفریبی برای تکریم خودمان است. به این روش، ما به‌طور ناخودآگاه خود را منجی بشریت تصور می‌کنیم که قرار است به‌روشی جادویی، صلح و آرامش ذهنی را به همرزمانش تقدیم کند. با وجود این، به‌رغم آگاهی انسان از بی‌ثمربودن این مبارزه، او نمی‌تواند از شر آن توهم متعالی خلاص بشود.
