کتاب ورطه

کتاب «ورطه، هشتادونه، مانیفست ادبیات انتزاعی» نوشته‌ی نیک لند، درباره‌ی وحشت است: «وحشت از وارثان، از ناپدید شدن، از زیادی بزرگ و بی‌شمار بودن، از معانی پنهان.» ورطه‌ای که خوف از مرگ، از ارشدیت، از صاعقه‌‌ی خداوند، از نظم الهی، از پایان را برمی‌انگیزاند. امری که در این کتاب می‌خواهد مانیسفت ادبیات انتزاعی را عنوان کند، رابطه‌ی این ادبیات با وحشت است، با این که چگونه می‌توان با راهنمایی هیولاها پرده از ابهامات برداشت و با ترس به شکلی جزئی برخورد کرد. نیک لند، فیلسوف ماتریالیسم استعلایی، مانیفستی برآمده از اضمحلال را بیان می‌کند؛ مانیفستی در دفاع از هیچ؛ هیچ درک نکردن؛ به هیچ چیز فکر نکردن و هیچ کاری نکردن: صفر تنها. او از قول لاوکرفت که از نویسندگان موردعلاقه‌اش بود،‌ نقل قول می‌آورد که داستان‌هایش مرتبا بر عنصر وحشت تأکید می‌کنند، زیرا ترس عمیق‌ترین و قوی‌ترین احساس است. نیک لند غایت وحشت را در نوعی جنون مطلق می‌جوید،‌ در نوعی از اندیشه که درک‌ناپذیر است و به هیچ (صفر) میل دارد. هولناک‌ترین چیزی که ذهن بشر را آرام نمی‌گذارد چیست؟‌ پاسخ بی‌شک مربوط به مرگ است و مرگ چیزی نیست جز نزاع با زمان. رابطه‌ای که میان فلسفه، انتزاع و وحشت نیز وجود دارد در ایده‌ی زمان گرد هم می‌آیند. کتاب «ورطه» در پی آن است که ما را با این مسئله درگیر کند که «زین پس، شاهراه اندیشیدن نه از تعمیق شناخت انسانی، بلکه از ناانسانی شدن شناخت می‌گذرد.»