کتاب درباره عکاسی (سوزان سونتاگ)

عکس گرفتن به معنای اهمیت بخشیدن است. احتمالا هیچ موضوعی وجود ندارد که نتوان آن را زیبا کرد. به علاوه هیچ راهی برای سرکوب گرایش ذاتی تمامی عکس ها به اینکه موضوع خود را از نوعی ارزش برخوردار سازند، وجود ندارد. اما البته معنای ارزش، خود می تواند دگرگون شود. چنانکه در فرهنگ معاصر حاکم بر تصویر عکاسی، که در واقع هجو انجیل ویشمنی است دگرگون شده است.

در دهه های اخیر عکاسی کم و بیش موفق شده است مطابق با چارچوبی که ویشمن پیشنهاد کرده بود برای همگان نوعی بازنگری در تعریف زشت و زیبا به وجود آورد. اگر (بنا به واژگان ویشمن) هر شی یا موقعیت یا ترکیب یا فرایند خاص نمایان گر نوعی زیبایی است جدا کردن برخی چیزها به عنوان زیبا و کنار گزاردن برخی چیزها به عنوان نازیبا کاری ساختگی است. اگر تمامی اعمال و اندیشه های یک شخص مهم اند، مهم دانستن برخی لحظه های زندگی و پیش پا افتاده شمردن بخش اعظم آن دل بخواهی به نظر می رسد.

عکس ها، راهی برای زندانی کردن واقعیت هستند... انسان، نه واقعیت، بلکه تصاویر را می تواند در تصرف خود داشته باشد. انسان، نه زمان حال، بلکه گذشته را می تواند در دست داشته باشد.