موسیقی عصاره روح آدمی در هیجان بودن است. آنجا که سخن ازگفتن می ماند، موسیقی آغاز می شود. در انجیل یوحنا می خوانیم: «در آغاز کلمه بود و کلمه نزد خدا بود» و بدین ترتیب هدف و وسیله، خالق و مخلوق، عابد و معبود و عاشق و معشوق درهم مستحیل می شوند، اما اگر خدا و کلمه بیان واقعیت های هستی اند، موسیقی بیان هستی، بی واژه است. شوپنهاور نخستین کسی بود که می گفت همۀ هنرها می خواهند به موسیقی برسند. او که از کیفیت انتزاعی موسیقی سخن می گفت، بر این باور بود که «در موسیقی و تنها در موسیقی هنرمند می تواند مستقیما با مخاطبان خود طرف شود، بی وساطت وسیله ای که عموما برای مقاصد دیگر هم به کاربرده می شود.