کتاب سرگشتگان

وقتی آدم از خواب بیدار شد هنوز فضای اتاق تاریک بود. نگاهی به ساعتش که روی پاتختی گذاشته بود انداخت. عقربه ها ساعت شش و ربع صبح را نشان می دادند. پرده های اتاق را کشید، اشعه های طلایی خورشید چون مهمانی عزیز به درون اتاق تابید و فضای آن را غرق در روشنایی کرد. آدم هنوز حوله پالتویی را به تن داشت و بیژامۀ نو هنوز توی بسته بندیش بود. ولی کسی آن را از روی تخت برداشته و به همراه دیگر لباس ها توی کیسه روی میز گذاشته بود. سر شب که آدم روی تخت افتاد تا صبح به خوابی عمیق فرورفت، حال آنکه طبق قرار باید برای صرف شام به طبقۀ همکف می رفت و به میزبانانش می پیوست. حتما آنها برای خبرکردنش آمده بودند بالا و وقتی دیده بودند تا این حد مست خواب است تصمیم گرفته بودند بیدارش نکنند. دوباره دوش گرفت و صورتش را اصلاح کرد و لوسیون بعد از اصلاح زد. لباسش را پوشید و از اتاق خارج شد. یک دختر جوان که پیش بند سفیدی بسته بود و پشت در انتظارش را می کشید. او را به سمت بالکن راهنمایی کرد، جایی که در روشنایی روز میزبانانش سر میز نشسته بودند و مشغول صرف صبحانه بودند. رامز در حالی که از ته دل می خندید گفت: «از بخت خوش، ما برای شام منتظرت نماندیم!» آدم عذرخواهی کرد، و دنیا به قصد دفاع از میهمان در برابر متلکی که شوهرش به او انداخت گفت: - این روش درستی نیست که سر صبحی از مهمانمان این طوری استقبال شود. تو باید از او بپرسی خوب خوابیدی! شوهرش که همچنان داشت می خندید گفت: - نیازی به این پرسش نیست. من خودم با همین دو تاچشمم دیدم که چقدر راحت خوابیده بود. هزار ماشاءالله، چشم نخورد، صدای خر و پفش موتور دیزل را شرمنده کرده بود. - من واقعا با یک مرد بی ادب ازدواج کرده ام. این طور نیست؟ دنیا این را گفت و خندید. شوهرش هم خندید بعد آدم گفت: - والله اگر نظر من را می خواستی می گفتم که احتیاط کن. این مرد تربیتش اشکال دارد. ولی خب، حالا که دیگر کار از کار گذشته و بخت با تو یار نبوده. به نظر می رسید رامز که به این شکل مورد هجوم قرار گرفته می خواهد از خودش بردباری نشان بدهد و گفت: - بالاخره در گذشته جمع دوستان ما اینطوری ها بود. هرکدام از ما روی آن دیگری یک اسم گذاشته بودیم. به یکی می گفتیم بی سواد، به دیگری می گفتیم خنگ، و آن دیگری را موذی می خواندیم. با همۀ اینها فضای حاکم بر جمع مان فضای همدلی و اتحاد بود. ما واقعا همدیگر را دوست داشتیم و برای هم احترام خاصی قائل بودیم. اینطور نیست؟ آدم سرش را به نشانۀ تأیید صحبت های دوستش تکان داد، بعد همان دختر پیش بنددار با یک قوری چینی که بخار از آن متصاعد می شد پیش آمد تا برای آنها قهوه بریزد. فنجان های آنها را یکی بعد از دیگری پر کرد. وقتی او رفت رامز به همسرش گفت: -توی که هواپیما بودیم در مورد رمزی حرف می زدیم. آدم تصمیم جدی دارد که برود به دیدنش.