کتاب فتیشیسم در موسیقی و واپس روی شنیدن

تئودور لودویگ ویزنگروند آدورنو (Theodor Ludwig Wiesengrund Adorno)، فیلسوف، جامعه‌شناس، موسیقی‌شناس و آهنگ‌ساز آلمانی بود که به عنوان یکی از برجسته‌ترین اعضای مکتب فرانکفورت شناخته می‌شود. آدورنو که در 11 سپتامبر 1903 در شهر فرانکفورت آلمان متولد شد و در 6 اوت 1969 درگذشت، به خاطر نظریات نقادانه‌اش در مورد جامعه‌ی صنعتی، فرهنگ جمعی و ایدئولوژی نئولیبرالیسم شناخته شده است. آدورنو از جوانی در زمینه‌های موسیقی و فلسفه فعالیت داشت و تحصیلات خود را در دانشگاه‌های فرانکفورت و وین به پایان رساند. او در سال‌های بعد به عنوان یکی از نظریه‌پردازان اصلی مکتب فرانکفورت به شهرت رسید. مکتب فرانکفورت که در دهه‌ی 1920 تأسیس شد، مجموعه‌ای از متفکران و پژوهشگران بود که در تلاش برای تحلیل جامعه‌ی مدرن و پدیده‌های فرهنگی آن از دیدگاه‌های مختلف، از جمله نظریه‌ی نقدی، روانکاوی، نئومارکسیسم و اگزیستانسیالیسم بودند.
آدورنو با نگاهی نقادانه به فرهنگ مصرفی و رسانه‌های جمعی، به نقد جامعه‌ی سرمایه‌داری پرداخت و از این روش‌ها به عنوان ابزارهایی برای اعمال کنترل اجتماعی و فردی یاد کرد. او در آثار خود از جمله "دیالکتیک روشنگری" که به همراه ماکس هورکهایمر نوشت، به بررسی تأثیرات منفی فرهنگ صنعتی بر خودآگاهی و آزادی فردی پرداخت. در زمینه‌ی موسیقی، آدورنو آثار مهمی از جمله "فلسفه‌ی موسیقی جدید" را نوشت که در آن به تحلیل و نقد موسیقی دوازده‌تنی و آثار کمپوزیتورهایی مانند آرنولد شوئنبرگ پرداخت. او همچنین به عنوان یک آهنگ‌ساز نیز فعالیت داشت و در آثار خود سعی کرد تا بین موسیقی و فلسفه پل بزند.
تئودور آدورنو به خاطر توانایی خود در تحلیل عمیق و دقیق جامعه و فرهنگ و همچنین برای ارائه‌ی نظریاتی که اغلب به چالش کشیدن نرم‌های پذیرفته‌شده بودند، از احترام بالایی برخوردار است. او به عنوان یکی از مهم‌ترین فیلسوفان قرن بیستم شناخته می‌شود و آثارش همچنان به عنوان منابع اصلی در بحث‌های فلسفی، جامعه‌شناسی و مطالعات فرهنگی مورد استفاده قرار می‌گیرند.