کتاب کوتوله های مقدس

ژان به من یاد داد برای رویا هایم ارزش قائل شوم. به من می گفت آن ها مثل امواج هستند، امواجی که می توانند کالاهای آب آورده ی عجیبی با خود بیاورند. گرداب های غریبی از اعماق برای کسانی که توانایی خواندن دارند. من باید از رویاهایم استفاده کنم، نه این که از آن ها بترسم. فقط ابلهان از آگاهی می ترسند.

ما یک وابستگی طبیعی داریم. من و تو... مثل هوا و آتش، سوختن طبیعت ما است. تو نمی تونی عنصری رو که باهاش زاده شدی، عوض کنی. برای همینه که هیچوقت جاده رو رها نمی کنیم... بله عزیزم، همونطور که آتش نمی تونه نسوختن رو انتخاب کنه، پرنده هم نمی تونه آسمان رو ترک کنه.

خوشبختی چیز ناپایداریه، مگه نه خواهر آگوست؟ یک روز اون رو داری، روز بعد از دست رفته و خودت حتی نمی تونی بفهمی چطوری.