کتاب بیست (رمان ترک سیگار)

مامان لب هایش را جمع کرده بود و ابروهایش را باریک. خیلی شبیه من بود و خیلی نگران بود و من کسی بودم که نگرانش می کردم. بابا به سلمانی احتیاج داشت. خسته و یک جورهایی سرخورده به نظر می رسید، انگار همان طور که مرا نگاه می کند همه چیز را متوجه می شود و زندگی ابزوردی را می بیند که نقشه اش را برای خودم کشیده ام، سرگذشتی که در آن هر فصل کام روایی با فجایعی باشکوه نقطه گذاری می شود که تنها مسئولیت من در قبال شان نجات ناگزیر زنان زیبایی است که آن وسط گیر افتاده اند. تصوری از زندگی که شاید یک نفر فیلم ساز داشته باشد، اما فیلم ساز لااقل از آن فیلم می ساخت.

تنها چیز کشیدنی موجود در خانه همان سیگاری بود که آن بار از جولین گرفته بودم. آن را در جعبه ابزار فلزی اندازه گیری هلیکس ام گذاشته بودم، بین دو جفت پرگار و کنار مدادهای نوک تیز اچ بی. چمدان هایم را باز کرده بودم و جولین اشتباه می کرد، چون به جای ترحم به خود تنها جوراب و شلوار و تی شرت و پولوور، رمان های جلد مقوایی و یک زیرسیگاری کارج، جامدادی هلیکس و یک جفت کتانی در آن ها پیدا کردم. هنوز هیچ کدامشان را بیرون نچیده بودم چون راهی نیویورک بودم: حداکثر تا دو هفته دیگر. در این میان، لباس ها همه جا پخش وپلا بود، نیمی بیرون و نیمی درون چمدان های درباز.