کتاب دولت کارتر و فروپاشی دودمان پهلوی

سال ۱۹۷۶ برای ایران و خاورمیانه بسیار بااهمیت بود. اقتصاد امریکا با تورمی مداوم و رو به تزاید مواجه بود و بهای نفت به این بیماری اقتصادی دامن می زد. در این میان شاه که به درآمد بیشتری برای ادامه ی برنامه های زیربنایی جاه طلبانه اش نیاز داشت، برای افزایش قیمت نفت خام فشار آورد. موضع وی با ایالات متحده در تضاد بود و تصویر وی نیز در افکار امریکایی ها خدشه دار شده بود. مهم تر از همه آنکه نفوذ هنری کیسینجر که سرسخت ترین مدافع وی در دولت فورد بود کاهش یافته بود، ولی نخالفان شاه در دولت صاحب قدرت شده بودند. ویلیام سایمون وزیر خزانه داری یکی از سرسخت ترین مخالفان شاه در دولت ایالات متحده بود و شاه را در رسانه های جمعی آدمی یک دنده توصیف می کرد. آنتونی سولومون معاون وزیر خزانه داری اغلب پژواک سایمون در متهم کردن شاه بود. رویکرد ویلیام سایمون هماهنگی و همکاری با همتای سعودی خود به ویژه زکی یمانی وزیر نفت بود. به منظور اطمینان از پایین نگه داشته شدن قیمت نفت، عربستان سعودی موافقت کرد تا سیل نفت را به بازار عرضه کند و از این را اوپک را دور بزند و باعث کاهش قیمت نفت شود. باسرازیر شدن نفت اضافی به بازار، افزایش قیمتی را که شاه در اوپک از دست داد، سبب شد تورم افسار گسیخته ای که گریبان کالاهای وارداتی را گرفته بود چند برابر شود. دولت بودجه ی خود را طوری بسته بود که تخمین های قبلی را فاقد وجاهت کرده بود، در نتیجه مجبور شد به نحو دردناکی دست به کاهش آن بزند. اقدامات ریاضتی در چارچوب برنامه های شاه جایی نداشت، اما وی ناگزیر شد تا با عجله و با نتایج دردناک و هرج و مرج محور به آن دست یازد…