کتاب هر روز فوق العادست

«جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران از در اتاقی کوچک و بی پنجره که کنار سالن شورای امنیت سازمان ملل قرار داشت و به زحمت بزرگتر از انباری های داخل خانه بود رد شد. داخل اتاق فقط یک میز و دو صندلی قرار داشت. با هماهنگی های قبلی، من از دری در آن سو وارد شده و آنجا منتظر بودم. این اولین دیداری بود که در 40 سال گذشته میان یک وزیر خارجه آمریکا و وزیر خارجه ایران انجام می شد.

ارزیابی های متحدان ما، از جمله اسرائیل و کارشناسان خودمان این بود که ایران با شتاب در حال حرکت به سمت توانمندی سلاح هسته ای بود. هیچ کس شکی نداشت که آنها در آن زمان به توانمندی چرخه سوخت هسته ای دست پیدا کرده بودند. ایران از 164 سانتریفیوژی که در روزهای اولیه دولت جورج دبلیو بوش برای غنی سازی اورانیوم می چرخاند، تا سال 2011 خودش را به جایی رسانده بود که میان 27000 سانتریفیوژ مستقر خود، 19000 دستگاه سانتریفیوژ را مورد استفاده قرار می داد.ایرانی ها مقادیر کافی اورانیوم غنی شده ذخیره کرده بودند که در صورت گریز هسته ای برای ساخت 8 تا 10 بمب کافی بود. آنها چند ماه با راه اندازی یک رآکتور پلوتونیوم که قادر به تولید مقادیر کافی پلوتونیوم درجه تسلیحاتی برای ساخت بمب های بیشتر بود، فاصله داشتند. ارزیابی کارشناسان ما این بود که ایران می تواند ظرف دو تا 3 ماه به سمت ساخت یک بمب گریز بزند.

معتقد بودیم اگر ایالات متحده می خواهد برنامه هسته ای ایران را به نحو مناسب مهار کند و از وارد شدن به جنگی یکجانبه در خاورمیانه جلوگیری کند، لازم است تمامی چاره های دیپلماسی را امتحان کند. طی این سال ها آموخته بودیم که آمریکا و ارزش هایی که ما نمادش هستیم، هنگامی قدرتمندتر می شوند که صبوری و بلوغ خرج دهیم و ائتلافی وسیع در حمایت از خودمان ایجاد می کنیم، این همان کاری است که "جورج اچ. دبلیو بوش" هنگام جنگ خلیج [فارس] انجام داد و همان کاری است که ما هنگام تدوین راهبردی برای غلبه بر داعش انجام دادیم. ما از رفتارهای تهاجمی ایران در منطقه آگاه بودیم، دقیقا به همین علت بود که آنها را بابت فعالیت های موشکی، نقض حقوق بشر و قاچاق سلاح تحریم کرده بودیم.