رکن الدین خسروی را بی‌شک می‌توان پدر تئاتر تجربی ایران دانست. او با نگاه پیشرو و مدرن خود، شیوه‌ای را در بازیگری و کارگردانی بنیان نهاد که اکنون بسیاری از کارگردانان جوان، ادامه‌دهنده‌ی همان راه هستند. در دنیایی که هنوز پدیده‌ای به نام اینترنت وجود نداشت، او با احاطه‌ی کم‌نظیرش بر سایر هنرها، خوانش و تحلیل متن را خالی از شیوه‌های مرسوم آن روزگار به پیش می‌برد. در تمرین‌های او، بازیگر بی‌آنکه بداند، همراه بزرگانی چون آپیا، پیسکاتور، برشت، میرهولد وگروتفسکی در سیر تکاملی نمایش قرار می‌گرفت و اگر قرار بود تحلیلی از نقش داشته باشد، باید آن را در «عمل» به اجرا می‌گذاشت. در این کتاب با بخش‌هایی از زندگی و کار خسروی روبه‌رو می‌شویم که جنبه‌ی علمی، هنری و تا حدودی شخصی زندگی‌اش را در برمی‌گیرد. این کتاب، همه‌ی زندگی او نیست، اما می‌توان از لابه‌لای فصل‌ها و سطرها دریافت که او بی‌وقفه اندیشیده، خوانده، شرافتمندانه زیسته، بی‌دریغ بخشیده و به دور از هیاهو، شاگردانی را پرورانده که چون خودش نه به دنبال نام‌اند و نه نان! امید که نسل امروز تئاتر ایران به این کتاب توجه نشان دهد و بداند برشانه‌های چه کسانی راه را تا اینجا جلو آمده است.
کتاب خردمندی، دردمندی است
نیماژ