کتاب تئاتر پست دراماتیک و امر سیاسی

این کتاب که با «تئاتر پست‌دراماتیک و امر سیاسی» به‌عنوان مقدمه شروع می‌شود، در ادامه با ۱۲ فصل به سوال‌هایی همچون آیا تئاتر پست دراماتیک سیاسی است؟ اگر سیاسی است، چگونه؟ تئاتر پست دراماتیک چگونه به دریافت برشت از تئاتر سیاسی مربوط می شود؟ چگونه می توان رابطه‌ی میان زیباشناسی و سیاست را در فرم های نوین تئاتر، نمایشنامه نویسی و اجرا تبیین کرد؟ پاسخ می‌دهد.

این دوازده فصل عبارتند از: «تمهید نوعی سیاست‌شناسی به نحو پارادوکس گونه ای پارالکسی پست‌دراماتیک»، «اجرای دیالکتیک در عصر عدم‌قطعیت، یا: چرا پسا برشتی# پست‌دراماتیک»، «داستان‌ها و داستان‌پردازی‌های سیاسی: تاریخ به‌مثابه‌ی متریال برای تئاتر پست‌دراماتیک»، «آینده‌ای برای تراژدی؟ ملاحظاتی درباره‌ی امر سیاسی و امر پست‌دراماتیک»، «اشباح سوبژکتیویته: در باب فتیش هویت در کریاگرفی (پسا ــ) پست‌دراماتیک»، «راکی دوچکه، ۶۸″ کریستوفر شلینگنزیف: ارزیابی‌مجدد اکتیویسم در تئاتر»، «تئاتر واقعیت پست‌دراماتیک و ناامنی ثمربخش: مواجهه‌های متزلزل‌کننده با امر ناآشنا در تئاتر سیدنی و برلین»، «کار پست‌دراماتیک در الدین بیلدرز اسوسیشن»، «بازیگری، ناتوانی: بک‌توبک‌ تیتر و سیاست‌شناسی ظاهر»، «سیاست‌شناسی پارازیتی: «درام‌های ثانویه‌»ی الفریده یلینک، ابراوم‌هالد و فاوست‌این اند آوت»، «پدیدارشناسی و امر پست‌دراماتیک: مطالعه‌ی موردی سه نمایشنامه‌ی اوالد پالمتس‌هوفر» و «اجرای جمعی‌بودن.”تنها با این بدن‌ها”ی هاینر مولر به‌مثابه‌ی اثری برای تئاتر پست‌دراماتیک»

در این کتاب، جنبه ‌های مهم مسائلی که با چرخش پست ‌دراماتیک در تئاتر، در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم، طرح شده‌اند به بحث گذاشته می ‌شوند: جایگاه مخاطب و اسلوب ‌های تماشاگری در تئاتر پست ‌دراماتیک؛ دعاوی سیاسی تئاتر پست ‌دراماتیک؛ رابطه‌ی جاری و مداوم تئاتر پست ‌دراماتیک با سنت دراماتیک؛ ویژگی ‌های دیالکتیکی تئاتر پست‌ دراماتیک، و یا پرهیزش از دیالکتیک؛ مسائل مربوط به بازنمود و امر واقعی در تئاتر؛ نقش بدن ‌ها، ادراک، ظاهر و تئاتریکالیته در تئاتر پست ‌دراماتیک؛ و نیز سوبژکتیویته و عاملیت در تئاتر و اجرای پست ‌دراماتیک.

پژوهشگران در این کتاب با ارائه‌ی تحلیل هایی از گستره‌ی وسیعی از نمونه‌های اجراهای بین ‌المللی به‌ نحوی توأمان آری ‌گویانه و نقادانه با مواضع نظری هانس- تیس لمان درگیر شده و این مواضع را با رویکردهای نظریه ‌پردازان دیگری نظیر فیشر-لیشته، رانسیر و دیگران مرتبط می ‌کنند.