«مهر هفتم»جاه طلبانه ترین فیلم بر گمان است و از این لحاظ که استعاره شوالیه ای است که بیهوده با مرگ دست و پنجه نرم می کند به نحوی «فاوست» او به شمار می رود(و حتی می توان گفت«فاوست دوم»اوست). به رغم فلسفه ساده انگارانه اش بیان شعری گیرا و قدرت تصویر سازی این فیلم شاید در سینمای سوئد بی همتا باشد.«توف فرنگی های وحشی»بر اساس سکانس های رویای(به خصوص کابوس آغاز فیلم) و رجعت به گذشته ساخته شده و علاوه بر آن که سفری است در سوئد امروز سفر است در سفری است در زمان در گذشته و در ناخودآگاه.پیرمردی که به مرگ نزدیک می شود به حساب توشه زندگی و ناکامی هایش رسیدگی می کند و با کسانی رو به رو می شود که دوستش داشتند و از خدماتش به علم ستایش می کردند…این بهترین فیلم برگمان در دهه پنجاه به شمار می رود و بیش از «مهر هفتم»اش به یک تراژدی حقیقی فلسفی نزدیک است.
کتاب جادوگر (چهره)
مروارید
اینگمار برگمان
