کتاب تاریکی معلق روز

دیدی گفتم برای تو آن یوسف وبلاگ نویس مهم تر است تا این یوسف نیمه مرده؟ اما باز این سوال بهتر از حماقت بقیه است. جواب دادنش هم تلخ نیست. راستش از صبح یک روزی به بعد نوشتنم نیامد. دیدم افتاده ام وسط حلقه ی بی معنایی از آدم ها. در صورتی تو را می خوانند که تو بخوانی شان. هیچ چیز از توی آن لایک ها در نمی آمد. نه پول، نه توجه مفید. تنهایی اش بدتر از هرجایی بود. از آمفتامین بدتر، وهم خالص بود. یک هیولایی که خوراکش زمان است. از تو هیچ چیز نمی خواهد جز زمان. عمرت را می جود. تازه قدر دنیای واقعی را دانستم. حتما جمله ی آخرم را قبل از ترک وبلاگ خواندی: “دنیا به حدی از بی معنایی رسید که انسان فضای مجازی را برای استفراغ آدم ها توی خودشان ساخت. این طوری کم تر روی هم بالا می آوردند.”»

دنیای واقعی خودش یک توهم طولانی تر است. نه، اصلا یک تهوع طولانی…

«گنجشک ها روی درخت کنار پنجره ی اتاق ایما، صبح تهران را با جیک جیک بی رحمانه غمگینی آغاز کرده اند. جیک جیک و حزن؟ مگر می شود گنجشک هم دروغ بگوید؟ البته که می شود. دروغ، روح دمنده ی انفاس است. بوسه ای است که همه، از بام تا شام، به طولانی ترین شکل ممکن از هم می ربایند. ایما تا صبح در خواب، تهران را از این تاکسی به آن تاکسی عوض کرده و آن قدر از روی جوب هایی که وقت پریدن عریض تر می شده پریده که خسته تر از وقتی که به خواب رفته، برخاسته. پنجره را باز می کند و گنجشک ها هماهنگ می پرند. گلوله های کوچک دروغ پر می کشند به دل شهر».