هر چی که هستیم و می شویم به همان خشت اول، یعنی به کودکی، ربط دارد. کودکی یعنی پشت صحنه زندگی. در پشت صحنه تمرین کرده ایم، یاد گرفته ایم، مشاهده کرده ایم، کارگردانی شده ایم، چهره پردازی شده ایم، و حالا روی صحنه در بزرگسالی به ایفای نقشی می پردازیم که آموخته بودیمش.
آنچه روی صحنه از ما سرمی زند همانی ست که در متن نوشته شده بود، متنی که جلومان گذاشته بودند تا بخوانیم و اجراش کنیم. وقتی پشت صحنه آرام و آسوده نباشد تمرکز بازیگر روی صحنه به هم خواهد خورد.
«بزرگ بشی یادت میره» فقط یک فریب لحظه ای ست و حقیقت چندانی ندارد...
