در طول عمرم، شاید میلیون‌ها بار برای این آدم‌ها وقت گذاشته‌ام، و می‌شود گفت که تمامش هم زیادی بود! امروزه، اعیان مردم بیچاره را دیوانه می‌کنند. البته دیگر اعیانی در اتریش وجود ندارد، ولی این‌ها دست برنمی‌دارند. مردم نادانی که آموزش‌پذیر هم نیستند. مردم اتریش برای اعیان و آدم‌های مسخره، اعتبار خاصی قائل‌اند. وقتی دلقکی می‌میرد، هزاران نفر دنبال جنازه‌اش راه می‌افتند! مردم بی‌مزه!
هنوز پا به دنیا نگذاشته، از مرگ می‌گریزیم. انسان همواره در حال فرار از مرگ است [خود را کمی راست می‌کند تا بتواند بهتر از پنجره به بیرون نگاه کند.] بشر و گریز از مرگ! تهوع‌آور است. جمعیت تهوع‌آور است. اگر از جمع بگریزی، می‌خواهد لگدمالت کند. به‌راستی خیال می‌کنید که هوای دریاچ «آلتاوس» به من خواهد ساخت؟ من همیشه از دریاچه آلتاوس متنفر بودم؛ خانه‌های قدیمی، این آدم‌های سال‌خورده، همه نم‌دار و بدبو! همه‌چیز مرطوب! وقتی وارد رختخواب می‌شوی، همه‌چیز خیس است.
هوای آنجا همواره برایم خفقان‌آور بوده است. نمی‌فهمم چه‌طور همیشه کسانی پیدا می‌شوند که حاضرند با پای خود به آنجا بروند و اقامت کنند! نویسندگان، موسیقی‌دانان، بازیگران، همۀ این اوباش آنجا زمین خریده‌اند؛ از قرن پیش و حتی بعد از آن! مردم هنوز پول درنیاورده، می‌خواهند این خانه‌های
فلاکت‌بار کهنه را بخرند؛ و با شلوارهای چرمی و لباس‌های محلی، این‌ور و آن‌ور بروند، هم‌تراز مردم کوچه‌وبازار شوند و خودشان را با قصاب‌ها و چوب‌بّرها یکی کنند.
رایبد
توماس برنهارد
