کتاب پل پوت

این داستان در کامبوج اوایل قرن بیستم چندان غیر عادی نبود. موئیونگ شاه بیش از سی همسر داشت.نورودوم شاه که در سال ۱۹۰۴ درگذشته بود نیز بیش از ۳۶۰ همسر داشت. بعدها سیهانوک شاه، نوه نورو دوم شاه، برای توجیه زنبارگی اش همیشه چندهمسری پدر و پدر بزرگش را یاد آوری می کرد. حتا آدم کم اهمیت تری مثل فرماندار باتامبانگ هم بیش از صد همسر داشت. او برای به وحشت انداختن روحانیان بودایی که به دیدنش می رفتند دستور داده بود که همه زنان خانه، از خدمتکار تا همسرانش، با سر و بدن عریان رفت و آمد بکنند. چندهمسری نشانه ای از قدرت مردانگی و تضمین کننده باروری در قلمروی پادشاهی بود

زندگی کامبوجی دارای نوعی کیفیت طبیعی و روستایی است. طبیعت نقش مسلطی بر زندگی مردم دارد. خورشید در این منطقه حاره ای همچون چکش آهنینی در آسمان می درخشد، جنگل ها غرق در خارند، و دشت داغ و تفدیده است. توده های ضخیم و سیاه پروانه های قرمز و صورتی رنگ در آسمان مناطق روستایی در اواخر بهار پدیدار می شود. گاه پهنای این توده های مواج و لرزان ابر مانند، که بر فراز شالیزارهای سبز رنگ یا گلزارها حرکت می کند، به چندین کیلومتر بالغ می شود. دخترهای کامبوجی به محض قدم گذاشتن به دوره نوجوانیشان مبدل به زنانی کامل می شوند و موقعی که از بیست سالگی عبور می کنند زیبایی و طراوت خود را از دست می دهند.

مناظر طبیعی کامبوج بیشتر شبیه به آفریقا بود تا چین. هنوز هم این گونه است. کافی است درختان بائوباب را جانشین درختان خیزران، و پاپیروس ها را جانشین نیلوفرهای آبی بکنید تا این احساس به شما دست بدهد که در کنیا یا تانزانیا به سر می برید. دهقانان کامبوجی با پوست های تیره رنگشان مغرورانه خود را «خمر سیاه» می نامند. در مرزهای شرقی کامبوج، کشور ویتنام واقع شده با کشوری که از زمین تا آسمان با کامبوج فرق دارد. ویتنامی ها روز بروز شباهت بیشتری به چینی ها پیدا می کنند. آنها تودار و آرام به نظر می رسند. آموزه های کونفسیوسی مبتنی بر ادب و فضیلت و شایسته سالاری، الگوی اصلی ویتنامی هاست. اما کامبوجیها بیشتر به برهمنیسم و بودایی گری نوع هندی تمایل دارند؛ آیین هایی که به مراتب نفسانی تر از آیین کونفسیوس هستند