کتاب لنین

در دهم آوریل ۱۸۷۰ رودخانه ولگا - پدیده طبیعی مسلط بر شهر دو رافنادۂ سیمبیرسک در جنوب شرقی روسیه مرکزی و بزرگترین رود اروپا - داشت نخستین نشانه های بهار را آشکار می ساخت، درجه حرارت هوا به پنج درجه سانتیگراد افزایش یافته بود. پهنه عظیم یخ در بستر میان دو کرائه رود در حال بالا و پایین رفتن و در آستانه ترک خوردن بود. بهار داشت از راه می رسید و تغییر فصلی که مدت ها انتظارش میرفت یساعث هیجان در همه خانه های سیمبیر ست شده بود، جز خانه ای در خیابان استرلتسکایا که پسر بچه ای در آن پا به دنیا گذاشته بود. والدین این پسر بچه، ایلیا و ماریا اولیانف ، دو فرزند دیگر هم داشتند. چند روز بعد همه اعضای خانواده در مراسم تعمید و نام گذاری پسرک در کلیسای جامع سنت نیکولاس حضور یافتند. کشیش بر سر پسرک آب ریخت و او را به نام ولادیمیر ایلیج اولیانف تعمید کرد.

در قرن نوزدهم این نظر مقبولیت وسیعی داشت که شهرهایی مثل سیمبیرسک جاهای آرام و راکدی هستند در حالی که جنب و جوش کارآفرینی تنها محدود به پایتخت، سن پترزبورگ، است. مسافران خارجی هم چنین احساس و برداشتی داشتند. بسیاری از صاحب نظران روسی - از جمله تزارها، وزرا و روشنفکران - هم اینگونه می اندیشیدند. ذات ایستای شیوه زندگی شهرستانی در روسیه بخشی از خرد متعارف و شنتی روز بود. چنین فرض می شد که هر چقدر شهری از پایتخت دورتر باشد، احتمال ساکن و آرام بودن آن بیشتر است. اما در واقع، شهرستان ها و استان های روسیه هر ویژگی ای داشتند جز سکون و آرامش، سیمبیر سک، بندری در کرانه رود ولگا با ۱۵۰۰ کیلومتر فاصله از پایتخت، به واسطه نبرد ساکنانش برای کسب پول کافی به منظور بقا، آکنده از تحرک و تکاپو بود.