این کتاب دعوتی است برای خواندن شعر. سایمون کریچلی استدلال می کند که شعر با طیفی از مشاهده، قدرت بیان و توجه به زبان که هر رسانه دیگری را تحت الشعاع قرار می دهد، زندگی را بزرگ می کند. کریچلی در تعاملی غنی با شعر والاس استیونز نشان می دهد که شعر همچنین حاوی بینش عمیق و مهم فلسفی است. بیش از همه، او برای یک «معرفت شناسی شاعرانه» استدلال می کند که ما را قادر می سازد از نو به مسئله فلسفی رابطه بین ذهن و جهان بیندیشیم و در نهایت مشکل را کنار بگذاریم.
کریچلی با استفاده دقیق از کانت، رمانتیک‌های آلمانی و انگلیسی و هایدگر، استدلال می‌کند که شعر از طریق توصیف اشیاء خاص و صراحت سرسختانه آن‌ها - چه آب، چه گیتار، چه درختان یا گربه‌ها - «صرفا» چیزها را تداعی می‌کند. او نشان می‌دهد که این تجربه است که خلق و خوی آرامش را برمی‌انگیزد و بینش تخیلی را آزاد می‌کند که ما به آن نیاز داریم تا در برابر فشار واقعیت فشار بیاوریم. کریچلی همچنین استدلال می کند که این آرامش، چشم سینمایی ترنس مالیک را مشخص می کند که کار او در پایان کتاب مورد بحث قرار گرفته است.
کتاب چیزها صرفا هستند
شوند
سایمون کریچلی
