وجود تئاتری اشخاص داستان، مشروط به بودن آن ها در درون یک زوج است که هیچ چیز نمی تواند آنها را از هم جدا کند. این شخصیت ها با همان ظرافت زبانی شاعرانه و در عین حال عامیانه و صمیمانه حرف میزنند که متعلق به نمایش نامه نویس است.
در این نمایش نامه های کوتاه و بلند اغلب این مبادله ی کلامی تعزلی با مسائل سیاسی، اجتماعی و حتی فلسفی و روان شناسانه آغشته شده است. بکت، برشت و مامت برای راه انداختن مجدد دیالوگ تحلیل رفتاری به کرات از اسلوب پرسش و پاسخ استفاده می کنند. این ها و نمایش نامه نویسان معاصر در فکر نتیجه گیری از ماحصل نمایش نیستند. این نمایش نامه ها خود زندگی است و نمایش نامه نویس در یک دنیای پراکنده و رو به افول و ویرانی، نقشی شاعرانه را در متن اجرا می کند و از تمام فیگورها و شگردهای ادبی برای اهداف زیبا شناسانه بهره می گیرد تا پودر آرامش بر آلام خود و خواننده بریزد.
شاید تمایز این نوع نمایش نامه ها با بعضی از کارها در همین جا باشد که دیری است تئاتر ما از یک دنیای شاعرانه فاصله گرفته است و دچار نوعی لودگی یا غمبادهای آبکی شده است.
کتاب نمایش نامه های من و مامت
