پس از باران،
آنک ستارگان می درخشند
وشن روشن !
دستهای مان/
بالای تخت به دیوار بر میادین شهر/
حتی بر دکمه های … جلیقه/
زنجیر بسته ایم و یک ساعت/
بی آنکه قبله نمایی به دست بگیریم/
در موجتاب اینه را ندیم/
و … واماندیم/
زندان چه هست ؟ جز انسان درون خود/
راستی که هیچ زندانی به کوچکی مغز نیست/
آری ما همه زندانیان خویش تنیم
او یک نگاه داشت/
به صد چشم می نهاد/
او یک ترانه داشت/
به صد گوش می سرود/
من صد ترانه خواندم و/
نشنود هیچکس/
من صد نگاه داشتم و/
دیده ای نبود
خودکار بیک من/
وقتی میان بالش انگشت/
آرام می گرفت/
انگار خون صاحب خود/
وام می گرفت !/
هی می نوشت/
هی می نوشت/
هی/
نگاه
نصرت رحمانی
