اثر یکی از توانمندترین منتقدین فرهنگی سوئد.
یک وقایع نگاری خانوادگی خنده دار، خردمندانه و تکان دهنده.
داستانی روشنگرانه که به موضوعات فرهنگی و تاریخی پرشماری می پردازد.
خود نامه نوشتن، حالتی رسمی و غیرشخصی به او می داد. هیچ چیز از آنچه شب ها در یادداشت های روزانه اش می گفت، برای برادرش در آمریکا نمی نوشت، زیرا فکر می کرد که محال است هیچ آدم عاقلی به دغدغه های او علاقه مند باشد، در حالی که وضعیت هوا و بیماری ها موضوع صحبت همگانی بودند.
«اسوئا» هم آنچه را «زیگفرید» به زبان سوئدی می گفت، نمی فهمید. اما برادرها قهوه و شیرینی های او را پسندیدند و برای او مهم ترین چیز همین بود. یکی از آن ها با لذت و ولع می خورد، و «اسوئا» چند بار به آن ها تعارف کرد بیشتر بخورند و آن ها هم پذیرفتند.
«جان» به سختی می توانست چیزی از زبان سوئدی به یاد آورد، زیرا دو سال بعد از «زیگفرید» به دنیا آمده بود، و در آن دو سال پدرشان پوست انداخته و وطن قدیمی خود را به فراموشی سپرده بود.