عرفان در اصطلاح حکما و صوفیه، معرفت قلبی است که از طریق کشف و شهود، نه بحث و استدلال حاصل می شود و آن را علم وجدانی هم می خوانند. نزد حکما، عرفان هم مثل علم درجات دارد و نهایت آن کمال علم است. صوفیه علم رسمی را، مودی به کشف حقیقت نمی دانند و در بیان تفاوت علم و عرفان می گویند، علم فقط نشان حقیقت را می دهد، در صورتی که عرفان حقیقت را به معاینه می بیند و درک می کند. در زبان فارسی شاهکارهایی در ادبیات عرفانی وجود دارد که از آن جمله می توان به تذکره الاولیاء شیخ فرید الدین عطار نیشابوری، اشعار مولانا در مثنوی معنوی، اشعار حافظ، سعدی و... اشاره کرد. در کتاب حاضر پاره ای از ادبیات عرفانی فارسی، نقد و تحلیل شده و به صورت مجموعه مقالات تنظیم شده است. نویسنده در این کتاب کوشیده است تا ضمن معرفی و شناساندن یکی از آثار ادبیات عرفانی فارسی یا یکی از شخصیت های برجسته ی تاریخ تصوف و عرفان اسلامی، به بررسی و تحلیل برخی از اصول اعتقادی و آداب و رسوم مهم صوفیان نیز بپردازد و تاثیر اصول و مبانی تصوف را در ادبیات فارسی نشان دهد. مقالات مندرج در کتاب درباره ی مولانا و شعر او، عطار نیشابوری، سنایی، سعدی، شمس تبریزی و حافظ است.
کتاب نشان اهل خدا
زاوش
مهران افشاری
