کتاب بدن: راهنمای ساکنان

شعاع حباب هوا در اطراف افراد طبقه ی متوسط حومه ی شهر ساکن استرالیا، نیوزیلند، انگلستان، آمریکای شمالی و کانادا معمولا مشابه است. این شعاع را می توان به چهار فاصله و حریم مجزا تقسیم نمود: 1) حریم خصوصی (بین 15 و 45 سانتی متر یا 6 الی 18 اینچ)، از میان تمام این فاصله ها، این مهم ترین حریم است؛ چرا که فرد همچون دارایی شخصی اش از آن محافظت می نماید. تنها افرادی که از نظر احساسی به فرد نزدیک هستند، اجازه دارند وارد این فضا شوند. این افراد شامل عشاق، والدین، همسر، فرزندان، دوستان صمیمی و بستگان هستند. حریم فرعی به وسعت بیش از 15 سانتی متر (6 اینچ) از بدن وجود دارد که تنها در طول تماس فیزیکی می توان وارد این حریم شد. این منطقه، حریم خصوصی نزدیک است. 2) حریم شخصی (بین 46 سانتی متر و 1.22 متر یا 18 الی 48 اینچ)، این فاصله ای است که در ضیافت های شبانه، مهمانی های اداری، مراسم اجتماعی رسمی و اجتماعات دوستانه حفظ می کنیم. 3) حریم اجتماعی (بین 1.22 و 3.6 متر یا 4 الی 12 فوت)، این فاصله ای است که ما با افراد غریبه، لوله کش یا نجاری که مشغول انجام تعمیراتی در اطراف خانه مان است، پست چی، فروشنده ی محل، کارمند جدید در سر کار و افرادی که شناختی کامل از آن ها نداریم، حفظ می کنیم. 4) حریم عمومی (بیش از 3.6 متر یا 12 فوت)، هنگامی که گروهی عظیم از افراد را مورد خطاب قرار می دهیم، این فاصله ی مناسبی است که با اختیار خود آن را حفظ می کنیم. دست دادن، دست دادن یادگار عصر غارنشینی است. هر گاه افراد غارنشین همدیگر را ملاقات می کردند، بازوان شان را در هوا نگه می داشتند و کف دست شان را در معرض دید قرار می دادند تا نشان دهند هیچ نوع اسلحه در دست شان نیست یا مخفی نکرده اند. این حرکت طی قرن ها اصلاح شده، تبدیل به حرکت هایی مانند بالا بردن دست در هوا و قرار دادن کف دست روی قلب شد و به این ترتیب، حرکات گوناگون دیگر نیز ابداع شد. شکل نوین این آداب احوال پرسی قدیمی، قفل نمودن و تکان دادن دست است که در اغلب کشورهای انگلیسی زبان، هم در احوالپرسی آغازین و هم حین خداحافظی، انجام می شود. دست ها معمولا پنج الی هفت مرتبه حرکت داده می شوند.