زمانی که با اثری هنری روبرو می شویم در وهلۀ نخست با حواس پنجگانه صورت یا ماهیت بیرونی اثر را درک می کنیم. برای مثال در هنرهای تجسمی ”می بینیم“، در مجسمه سازی و معماری ”می بینیم“ و ”لمس می کنیم“، در موسیقی ”می شنویم“، در ادبیات، تئاتر، رقص و سینما ”می بینیم“ و ”می شنویم“. واضح است که اگر حواس پنجگانۀ ما درست کار نکنند، در دریافت داده هایی که به واسطۀ اثر هنری معنی می یابند دچار مشکل خواهیم بود. برای مثال یک فرد ناشنوا نسبت به یک فرد شنوا، درکی از موسیقی به مفهوم عام آن ندارد. در نتیجه بسیار راحت می توان نتیجه گرفت که ما با یک پوستۀ بیرونی طرف هستیم که در حقیقت برای مرتبط شدن با آن نیاز به ابزار شناسایی اش داریم.
