کتاب مزخرفات فارسی;

کتاب مزخرفات فارسی

Mozakhrafat-e Farsi

کد کتاب : 25002
شابک : 978-6002783813
قطع : رقعی
تعداد صفحه : 135
سال انتشار شمسی : 1401
سال انتشار میلادی : 2017
نوع جلد : شومیز
سری چاپ : 10
زودترین زمان ارسال : 5 اردیبهشت

معرفی کتاب مزخرفات فارسی اثر رضا شکراللهی

« مزخرفات فارسی » عنوان کتابی است که سری نهم آن در سال1400 توسط انتشارات "ققنوس" روانه بازار کتاب در ایران شده است. این اثر هم اکنون در وبسایت ایران کتاب برای اهالی فرهنگ و ادب در دسترس قرار گرفته است. اثر پیش به قلم " رضا شکراللهی " است که در 135 صفحه در یک مجلد رقعی منتشر شده است.
رضا شکراللهی در این کتاب مثال‌های زیادی از اشتباهات رایج در صحبت کردن و نوشتن فارسی وجود دارد؛ اشتباهاتی معمول که هر روز از جانب افراد و رسانه های مختلف به چشم می‌خورند. "رضا شکراللهی" تمام تلاش خود را به کار برده است تا هنگام آوردن این مثالها هیچ گونه اشاره‌ی تاریخی همچون اتفاقات سیاسی، فرهنگی و اجتماعی را از قلم نیندازد تا مخاطب بتواند معنای مورد بحث را در سناریوهای روزمره بهتر درک کند. البته، در کتاب "مزخرفات فارسی" توالی تاریخی در توصیف این وقایع نادیده گرفته شده و موارد مختلف بر اساس موضوعات تدوین شده است. این کتاب شامل بریده‌هایی از مطالب کوچک است که هر کدام عنوان مخصوص به خود را دارند و "رضا شکراللهی" این عناوین را با شوخ طبعی و طنز انتخاب کرده و همین کار جذابیت متون را افزایش داده است.
رضا شکراللهی
رضا شکراللهی متولد سال 1351 ، ویراستار، نویسنده و روزنامه‌نگار ایرانی است. او در دانشکدهٔ صدا و سیما در رشتهٔ کارگردانی فیلم تحصیل کرده و ویراستار بازنشستهٔ رادیو فرهنگ است. سابقهٔ شکراللهی در روزنامه‌نگاری به روزنامهٔ «سلام» برمی‌گردد و ستون ثابت او با عناوین «شیرینی زبان» و «مزخرفات فارسی» در روزنامهٔ اعتماد ادامه‌دارترین فعالیت مطبوعاتی او در موضوع زبان و ادبیات فارسی بوده‌است که همچنان ادامه دارد. مزخرفات فارسی نخستین اثر چاپی ا...
دسته بندی های کتاب مزخرفات فارسی
دهه 2010 میلادی
نقد ادبی
ادبیات ایران
قسمت هایی از کتاب مزخرفات فارسی (لذت متن)
چهل سال پیش همسایه ای داشتیم، اسمش بود جواتاغار. بچه بودم و خیال می بافتم که نسبت این همسایه ی ما با تغار ماست چیست یا چه بوده که همچو اسمی برایش ساخته اند. جواتاغار برای من جواتاغار ماند تا مرد و اعلامیه اش را زدند روی دیوار: «مرحوم مغفور جوادآقا سورانی». اولین بار بود که اسمش را، به جای شنیدن، دیدم و تازه فهمیدم که جواتاغار در اصل جوادآقا بوده و هیچ تغاری هم نداشته. اگر فکر می کنید به کسی گفتم، اشتباه می کنید. این خاطره با من ماند تا بزرگ تر شدم و فهمیدم که بیشتر غلط های املایی در روند نوشته شدن شنیدار است که به وجود می آیند. مثل «ان. پی. تی» که یکی از نمایندگان مجلس، که صورت انگلیسی اش را درست ندیده بود، آن را در طرح پیشنهادی اش «ام. پی. تی» نوشت و کلی هم دشمن شاد شد از این غلط. البته این یک مثال نادر است، چون اغلب این غلط ها در سایه ی هم زیستی زبان فارسی با عربی و هم نشینی واژگانی آن ها رخ می دهد. خبرگزاری رسمی تیتر زده و بقیه هم نقل کرده اند: «انتقاد فرزند اخوان از سردیس این شاعر». ور بازیگوش ذهنم می گوید «آخه آدم عاقل از مجسمه انتقاد می کنه؟ اونم از مجسمه ی باباش؟!». شاید از جنس سردیس یا شکل آن خوشش نیامده، شاید از متولی نصب آن شکایت دارد، شاید هم از طراح و سازنده اش. به این می ماند که بگوییم «انتقاد از انتخابات». ما چه انتقادی می توانیم داشت از آن؟ انتقاد ما یا از نتیجه ی انتخابات است یا شیوه ی برگزاری یا برگزارکننده یعنی دولت یا حکومت.