کتاب ویل

هر بار در کابینت را باز می کردم و آن بشقاب سبز را می دیدم، پدرم را می دیدم که پشت میز نشسته است. قهوه اش را می نوشد. باقی مانده ی نان ذرتی را می خورد. نع. این آخرین چیزی بود که به پدرم گفتم. من نان ذرتی اش را نخواستم. به من نگو این مسئله اهمیتی ندارد، به من نگو احمقانه است به چنین چیزی فکر کنم، به من نگو پدرم درک می کند، به من نگو دست از سر آن دستورالعمل لعنتی بردارم. تو آن کسی نیستی که آن جا ایستاده بود. تو مدرسه ات دیر نشده بود. تو روز آخری که پدرت را دیده ای به او نگفته ای نع.